Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μυαλό, καρδιά, θάρρος, σπίτι!

Έτσι μου είπες μέσα στο ταξί επιστρέφοντας από την πρεμιέρα της παιδικής παράστασης Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ στο Ράδιο Σίτυ.
Τις μέτρησες κιόλας με τα δάχτυλά σου για να μη χάσουν την αξία και το νόημά τους.


Πρόκειται για την ιστορία της Δωροθέας που εξαιτίας ενός κυκλώνα βρίσκεται στη χώρα του Οζ, Η καρδιά της όμως νοσταλγεί το αγρόκτημα της θείας Αιμιλίας που άφησε πίσω της. Για να επιστρέψει πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια του μεγάλου μάγου Οζ. Η περιπέτειά της αρχίζει… Συντροφιά της, ένα σκιάχτρο χωρίς μυαλό ,ένας τενεκεδένιος ξυλοκόπος χωρίς καρδιά και ένα δειλό λιοντάρι. Είναι όμως πράγματι έτσι; Και πως θα βοηθήσουν την Δωροθεα;


Οι πρωταγωνιστές της παράστασης μας μιλούν για τη δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα του. Σκοπός άλλωστε του σκηνοθέτη Θωμά Βελισσάρη είναι είναι όλοι οι θεατές να αντιληφθούν πως μόνο όταν εκτιμάμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να γίνουμε ό,τι ονειρευόμαστε!


Η Δωροθέα κατάφερε να αντιμετωπίσει μια δυσκολία χάρη στην εσωτερική δύναμη της ψυχής της και στη δύναμη της ομάδας.
"Ειδες μαμά; Είναι ομάδα και θα τα καταφέρουν" μου είπες ψιθυριστά.


Η παράσταση μεταδίδει και το μήνυμα της διαφορετικότητας και της αξίας που έχει ο καθένας μας στη ζωή. Ταυτόχρονα μιλά και για την αξία της αλληλεγγύης.
Θυμάσαι άλλωστε πώς η βασίλισσα Φαβιόλα (η ποντικίνα) βοήθησε το συνεσταλμένο λιοντάρι να ξυπνήσει;


Είναι αυτό που λέμε πως "κάθε πλάσμα στη γη έχει τα χαρακτηριστικά του και την αξία του".
Ευχαριστούμε την Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης για την όμορφη Κυριακή που μας χάρισε!


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή- στίχοι: Αλεξάνδρα Γιαννοπούλου
Σκηνοθεσία: Θωμάς Βελισσάρης
Σκηνογραφία: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Μουσική: Μανώλης Σταματιάδης
Ενδυματολογία: Ιφιγένεια Μανώλα
Μάσκες: Anna Wassiac 
Κατασκευή κοστουμιών: Γαλήνη Ζουμπούλη
Ήχος- Φώτα: Μιχάλης Καραμιχάλης
Φωτογραφίες- Βίντεο: Καρέν Γκιουνασιάν
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιφιγένεια Μανώλα
Παραγωγή: Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης, www.paidikiskini.gr

ΠΑΙΖΟΥΝ: Αλέξανδρος Καλτσίδης, Αμαλία Ζαγοριανού, Ανδρέας Παπαϊωάννου, Δημήτρης Κουστολίδης, Δημήτρης Βαχτανίδης, Έλενα Παντελίδου, Θεοδώρα Καμπόσου, Μαρκέλα Κυριαζή, Μάρω Καραγιώργου και Περικλής Σταύρου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Διάρκεια: 90 λεπτά (με διάλειμμα)
Πρεμιέρα: Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 11.30 π.μ.
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή στις 11.30 π.μ..
Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€. Προπώληση: 10€. Άνεργοι/ Πολύτεκνοι/ Οικογενειακό (πάνω από 4 άτομα): 8€
Προπώληση εισιτηρίων: Ηλεκτρονικά στο www.viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου «Ράδιο Σίτυ» (Παρασκευοπούλου 9 με Β. Όλγας 11)
Πληροφορίες: τηλ.: 2311 284 773

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...