Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η μαμά έχει (και) πλάκα ή #Paddington 2

Γειααααααα
καιρό έχουμε να τα πούμε, ε;

Τρέξιμο και διάφορα άλλα της καθημερινότητας δε με άφησαν να στρωθώ στο γράψιμο αλλά να μαι και πάλι εδώ!

Τι ωραία που περάσαμε χθες στον κινηματογράφο!
Και τι ωραία ταινια είδαμε!
Paddington 2! Το λατρεμένο αυτό αρκουδάκι που μας έδωσε τόσο ωραία μηνύματα...ότι με την καλοσύνη και την καλή καρδιά κάνεις παντού φίλους και κερδίζεις στη ζωή...

Και στα αλήθεια λιγουρεύτηκα τη μαρμελάδα πορτοκάλι που αρέσει και φτιάχνει αυτό το τρισχαριτωμένο αρκουδάκι!

 Σε είδα με πόση προσήλωση και συγκίνηση παρακολουθούσες την πλοκή του έργου και μέσα μου είπα "το κοριτσάκι μου μεγάλωσε..."
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλα τα παιδιά και τους γονείς τους να δουν αυτή την ταινία.
Ήταν ένα από τα ωραιότερα απογεύματα που περάσαμε μαζί και γελάσαμε όμως μαζί.
"Καλά, ρε μάνα: πού κολλάει ο τίτλος της ανάρτησης με την παιδική ταινία;" θα αναρωτηθείς και θα έχεις δίκιο!

Θα σου εξηγήσω αμέσως!
Θυμάσαι που όταν τελείωσε η ταινία μου ζήτησες να πάμε στην τουαλέτα;
Θυμάσαι που η τουαλέτα ήταν στον επάνω όροφο και έπρεπε να πάμε με το ασανσέρ;
Θυμάσαι λοιπόν που ΔΕΝ έβρισκα τα κουμπιά του ασανσέρ ενώ ήταν μπροστά μου;
χαχαχαχαχα!
Θυμάσαι και πώς γέλασαν κάτι άλλα νεαρά παιδιά και ξεκαρδιστήκαμε και εμείς από την...αφέλειά μου;

Εγώ λοιπόν έτσι θα θυμάμαι τον αγαπημένο μας Paddington!
Με τα υπέροχα μηνύματά του αλλά και με το αστείο στιγμιότυπο που περάσαμε και γελάσαμε μαζί!

ΥΓ: Υπόσχομαι την επόμενη φορά να κερδίσουμε στο ηλεκτρονικό παιχνίδι με τα λούτρινα κουκλάκια!

Σε φιλώ.
Η μαμά!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...