Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μαζί στη δουλειά.

Είναι από τις στιγμές που απολαμβάνω πάρα πολύ.
Τυχαίνει μέσα στο χρόνο κάποιες φορές να σε παίρνω μαζί μου στη δουλειά και να περνάμε καλά και οι δύο.
Δεν είναι εύκολο αυτό ξέρεις για όλες τις μαμάδες.
Εξαρτάται πόσο Kids friendly χώρο εργασίας έχεις.
Κι εγώ σε αυτό τον τομέα είμαι πολύ τυχερή.
Είναι και οι συνάδελφοι ως επί το πλείστον γονείς και γνωρίζουν πολύ καλά τις ανάγκες και τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει μια εργαζόμενη μαμά.

Αυτό το καλοκαίρι, κάποιες μέρες, είμασταν μαζί στη δουλειά και αυτό έκανε καλό και στις δυο μας.
Σίγουρα, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ξεκούραση ενός παιδιού θα πουν οι αυστηροί και οι ειδικοί αλλά θεωρώ πολύ πιο ουσιαστικό και συναισθηματικά πλήρες το να είναι ένα παιδί κοντά στην εργαζόμενη μαμά του. Ειναι εμφανές άλλωστε ότι ένα παιδί νιώθει πιο ασφαλές και εν τέλει πιο χαρούμενο όταν βρίσκεται κοντά στη μαμά του ακόμη και σε ώρες εργασίας, κάποιες φορές όταν οι συνθήκες το απαιτούν.
Από την άλλη, είναι και μια πολύ καλή βιωματική εμπειρία.Το παιδί αναγνωρίζει τον εργασιακό χώρο της μαμάς του, κοινωνικοποιείται ακόμη περισσότερο και γνωρίζει ακόμη καλύτερα την ουσία του κόσμου.
Ποτέ δε μου άρεσαν τα παιδιά που είναι μεγαλωμένα σε μια "ξεκούραστη γυάλα" συνέχεια.

Εμείς, φροντίζουμε μετά τη δουλειά να περνάμε καλά. Κάνουμε τις βόλτες μας στο κέντρο της πόλης, παρατηρούμε την πόλη, παίζουμε ή χαλαρώνουμε σε ένα από τα πολλά καφέ της Θεσσαλονίκης και αναλύουμε πώς ήταν η μέρα μας.

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά μικρή μου είναι ότι ερχόμαστε ακόμη πιο κοντά και χτίζουμε αναμνήσεις.

Σε φιλώ
(η μαμά).
*άραγε τι θα θυμάσαι από όσα όμορφα περάσαμε μαζί;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...