Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα αυτισμού.

Σήμερα γιορτάζουμε δύο παγκόσμιες ημέρες.
Την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου και την παγκόσμια ημέρα για τον αυτισμό.


Καταρχήν αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι, είναι το ότι ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια. 
Όπως ακριβώς λέει η εικόνα "μην προσπαθείτε να μας θεραπεύσετε. Προσπαθείστε να μας καταλάβετε".

Πόσοι και πόσες όμως το κάνουμε αυτό;
Εδώ, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το δικαίωμα ενός μικρού παιδιού στο κλάμα, στο ηχηρό γέλιο, στην τσιρίδα και ό,τι μας "ξεβολεύει" από αυτό που θεωρούμε εμείς ως "φυσιολογικό".
Πώς είναι δυνατόν να κατανοήσουμε ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού;

Δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς σωστή συμπεριφορά στα παιδιά των άλλων.
Βλέπουμε ένα παιδάκι και θεωρούμε σωστό και φυσιολογικό να του τσιμπήσουμε το μάγουλο, να το πειράξουμε (μα ξέρετε όλα τα παιδιά δεν είναι υποχρεωμένα να καταλάβουν το χιούμορ σας) και στη χειρότερη περίπτωση απλώνουμε το χέρι μας να του βγάλουμε ενδεχομένως την πιπίλα που θα έχει στο στόμα ή να του κάνουμε οποιαδήποτε παρατήρηση χωρίς να έχουμε κανένα μα κανένα δικαίωμα.

ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ;

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;

Σήμερα, διάβασα ένα υπέροχο άρθρο από την Jasmine Cardinal .

Το άρθρο της λέγεται "Ten Things Not to Say to an Autism Mom...Really".


Διαβάστε το.
Αξίζει.

Επίσης, παρακολουθείστε αυτό το καταπληκτικό βίντεο που δείχνει πώς ακριβώς βλέπει τον κόσμο ένα παιδί με αυτισμό. 


Έχω γράψει πολλές φορές για τα στερεότυπα και την τάση μας να βάζουμε τους άλλους σε "κουτάκια" συμπεριφοράς και φυσικά να κολλάμε ταμπέλες.

Τα παιδιά έχουν απλοποιήσει τη ζωή.
Εμείς είμαστε αυτοί που εμφανίζουμε εμπόδια και πολλές φορές οδηγούμε σε αδιέξοδα.

Την επόμενη φορά που θα δούμε σε εμπορικό κέντρο ή σε σούπερ μάρκετ ή οπουδήποτε αλλού ένα παιδί που να έχει μια "διαφορετική συμπεριφορά" από αυτή που θα θέλαμε, ας δώσουμε χέρι ειλικρινούς βοήθειας στη μαμά ή τον μπαμπά του.
Δε χρειάζονται το επικριτικό βλέμμα μας αλλά τη ζεστή καρδιά μας.

Σας φιλώ και σας εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα.
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...