Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το δέντρο που έδινε.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου θα σας πω για μια υπέροχη παιδική παράσταση που είδαμε χθες με το ζυμαράκι στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.

Πρόκειται για την παράσταση ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ.

Ενδεχομένως να έχετε διαβάσει και το βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν που τώρα μεταφέρθηκε και επί σκηνής από την εταιρεία παραγωγής θεατρικών παραστάσεων ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΡΓΑ.




Το έργο είναι μια διασκευή από το ομότιτλο βιβλίο που έχει

 κλέψει την καρδιά όσων το έχουν διαβάσει. Πραγματεύεται 

την ξεχωριστή φιλία ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα δέντρο, 

μια μηλιά. Το μικρό αγόρι δένεται και γίνεται φίλος με τη 

μηλιά. Κάθε τόσο επιστρέφει και γεύεται τους καρπούς της 

και ότι άλλο μπορεί να δώσει ένα δέντρο. Στο τέλος, το μικρό 

αγόρι που έχει πια γεράσει, ξαποσταίνει λίγο γιατί είναι 

κουρασμένος. Εκείνη του λέει να καθίσει στο τελευταίο που 

της είχε απομείνει, το γέρικο κούτσουρό της.

Η αγάπη, η φιλία, η αμερόληπτη προσφορά, η άδολη αγάπη. 
Αξίες και έννοιες που δεν πρέπει να ξεχνάμε!


"Γιατί η μηλιά μαμά είναι λυπημένη;" 
"Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάμε πολλές φορές το καλό που μας κάνουν κάποιοι άλλοι"  απάντησα στην κόρη μου.

Αργότερα μου έκανε και άλλες ερωτήσεις και αναφέρθηκε 
πολλές φορές στο έργο ακόμη και ώρες πολλές αφότου 
επιστρέψαμε στο σπίτι.


Ήταν μια ακόμη υπέροχη Κυριακή.
Και μπορεί να μην έχουμε που λέει ο λόγος μετρό στη 
Θεσσαλονίκη αλλά γονείς και δάσκαλοι έχουν πολλές 
επιλογές για παιδικό θέατρο κάθε Σαββατοκύριακο!
Κάποιοι νοιάζονται για τα παιδιά μας και τους ευχαριστούμε!





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...