Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μαμά! Θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ!

Καλημέρα αγαπημένο μου ζυμαράκι!
Είναι Κυριακή. Μια ακόμη εργατική Κυριακή για εμένα που την απολαμβάνω όσο και αν σου φαίνεται παράξενο.

Έχω απογευματινή βάρδια αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να απολαύσουμε το κυριακάτικο πρωινό μας! Άλλωστε, κάθε Σαββατοκύριακο ψαχουλεύουμε μαζί τις καλύτερες παραστάσεις στην πόλη!

Έτσι, λοιπόν, μπήκαμε στο ταξί και βουρ για το θέατρο ΑΥΛΑΙΑ για να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση ΕΙΡΗΝΗ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ απο τη θεατρική ομάδα TheatrAction που ανεβάζει εξαιρετικές παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο.
 

Πολύ προσεγμένη παράσταση που μιλά για την αξία της Ειρήνης στην ανθρωπότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να το κατανοούν μικρά και μεγάλα παιδιά.

-Μαμά...θα φύγει ο πόλεμος; (με ρώτησες, όσο βλέπαμε την παράσταση).
-Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μας (σου απάντησα).
-Μαμά! Πρέπει να βρούμε την Ειρήνη! Θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ! (μου είπες με δυνατή φωνή).

Η ΕΙΡΗΝΗ βρέθηκε. Οι άνθρωποι κατάφεραν να τη βγάλουν από τη σπηλιά που την είχε κρύψει πόλεμος.
 

Ήταν πολύ συγκινητικό και το κλείσιμο του έργου και το πώς μίλησαν σε όλους οι ηθοποιοί. Τα μηνύματα που εξέφρασαν φανερά συγκινημένοι.

Τι παθαίνω κι εγώ και δακρύζω σχεδόν σε κάθε παράσταση μου λες;

Είναι μοναδικές αυτές οι στιγμές που ζούμε μαζί. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει για όλους τους γονείς.

Η Ειρήνη βρέθηκε επί σκηνής...μακάρι να βρεθεί και επί της ουσίας στον κόσμο μας.

Πάω να πω τις ειδήσεις.
Σε φιλώ πολύ.
Σ'αγαπώ.

Η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...