Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μαμά! Θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ!

Καλημέρα αγαπημένο μου ζυμαράκι!
Είναι Κυριακή. Μια ακόμη εργατική Κυριακή για εμένα που την απολαμβάνω όσο και αν σου φαίνεται παράξενο.

Έχω απογευματινή βάρδια αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να απολαύσουμε το κυριακάτικο πρωινό μας! Άλλωστε, κάθε Σαββατοκύριακο ψαχουλεύουμε μαζί τις καλύτερες παραστάσεις στην πόλη!

Έτσι, λοιπόν, μπήκαμε στο ταξί και βουρ για το θέατρο ΑΥΛΑΙΑ για να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση ΕΙΡΗΝΗ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ απο τη θεατρική ομάδα TheatrAction που ανεβάζει εξαιρετικές παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο.
 

Πολύ προσεγμένη παράσταση που μιλά για την αξία της Ειρήνης στην ανθρωπότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να το κατανοούν μικρά και μεγάλα παιδιά.

-Μαμά...θα φύγει ο πόλεμος; (με ρώτησες, όσο βλέπαμε την παράσταση).
-Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μας (σου απάντησα).
-Μαμά! Πρέπει να βρούμε την Ειρήνη! Θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ! (μου είπες με δυνατή φωνή).

Η ΕΙΡΗΝΗ βρέθηκε. Οι άνθρωποι κατάφεραν να τη βγάλουν από τη σπηλιά που την είχε κρύψει πόλεμος.
 

Ήταν πολύ συγκινητικό και το κλείσιμο του έργου και το πώς μίλησαν σε όλους οι ηθοποιοί. Τα μηνύματα που εξέφρασαν φανερά συγκινημένοι.

Τι παθαίνω κι εγώ και δακρύζω σχεδόν σε κάθε παράσταση μου λες;

Είναι μοναδικές αυτές οι στιγμές που ζούμε μαζί. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει για όλους τους γονείς.

Η Ειρήνη βρέθηκε επί σκηνής...μακάρι να βρεθεί και επί της ουσίας στον κόσμο μας.

Πάω να πω τις ειδήσεις.
Σε φιλώ πολύ.
Σ'αγαπώ.

Η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ