Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια αγκαλιά - ένα μαγικό άγγιγμα το Σάββατο στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας!

Γεια σου μικρή μου!
Το ξέρεις ότι το blog μας έχει έναν παραπάνω λόγο για να γιορτάζει τις αγκαλιές μας;
Το ερχόμενο  Σάββατο 28 Μαίου στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας στις 12μμ γιορτάζουμε την αξία της αγκαλιάς!
Η σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης Ηλιάννα Κυνηγοπούλου (Be alive- Ευ ζην Γελώντας) μας μίλησε για την αγκαλιά και τη μαγεία της!

  1. Τι είναι η μερα ανοιχτής αγκαλιάς;

 Κάθε μέρα είναι ημέρα αγκαλιάς. Η συγκεκριμένη μέρα που γίνεται μια τέτοια εκδήλωση είναι για να θυμίζει στον κόσμο πως δεν είναι μόνοι, πως ο ένας στηρίζεται στον άλλον, πως είμαστε από τα ίδια υλικά φτιαγμένοι με ίδιες ανάγκες και ανησυχίες. Είναι για να μας θυμίζει πως με πολύ απλό και ευχάριστο τρόπο επιλέγουμε να φύγουμε από τον φόβο και να είμαστε στον δρόμο της αγάπης. Είναι για να καταλάβουμε πως ακόμη και με κάτι τόσο απλό μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας.



 2. Πόσο απαραίτητη είναι η αγκαλιά στη ζωη μας;

 Η αγκαλιά είναι απαραίτητη. Δεν υπάρχει ποσόστωση σε αυτό. Άνθρωποι που δεν αγκαλιάζονται δεν το έμαθαν από μικροί. Είναι εκδήλωση συναισθημάτων, είναι φροντίδα και αγάπη. Όταν πονάμε κάπου αγγίζουμε εκείνο το μέρος ασυνείδητα για να το γειάνουμε. Είναι αρχέγονη ανάγκη. Όταν αγκαλιαζόμαστε αυξάνει η ορμόνη οξυτοκίνη ή ωκυτοκίνη που είναι αυτή που απελευθερώνεται κατά τον τοκετό και τον θηλασμό. Είναι η ορμόνη των σχέσεων, προάγει την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την αλληλεγγύη.



 3. Η κρίση επηρέασε την αγκαλιά;

Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος και βλέπω πάντα την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Μην περιμένετε να δω τα αρνητικά. Πιστεύω πως ναι, η κρίση επηρέασε την αγκαλιά θετικά. Ανοίγουμε την αγκαλιά μας, και όχι πάντα κυριολεκτικά, στους πρόσφυγες, τους ασθενείς, τα παιδιά που έχουν ανάγκη.  Μπορεί να  έκανε τους ανθρώπους πιο νευρικούς, θυμωμένους, θλιμμένους, παρ όλ αυτά,  μας έφερε πιο κοντά τον έναν στον άλλον. Αρχίζει ο κόσμος να αναγνωρίζει πως υπάρχουν και άλλα πράγματα για να είναι ευτυχισμένοι εκτός από τα υλικά. Όπως η προσφορά και η Αγκαλιά.



 4. Τι πρόκειται να γίνει το ερχόμενο Σαββατο στη Θεσσαλονίκη και πώς το εμπνευστηκατε;

 Ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια της κρίσης με την Γελωτοθεραπεία και θέλω όλος ο κόσμος να καταλάβει πόση δύναμη και υγεία μπορεί να έχει όταν αλλάξει κάτι στον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί. Πολλές μικρές αλλαγές φέρνουν μια μεγάλη. Στις συνεδρίες Γέλιου και Χαράς που κάνουμε γελάμε, παίζουμε, αγκαλιαζόμαστε. Καθώς παρουσιάζω το Γέλιο και τις πρακτικές αυτές για όλον τον κόσμο,  σκέφτηκα πως κάτι που θα ενεργοποιήσει τον κόσμο είναι και η Αγκαλιά. Έτσι ξεκίνησε και βρήκα πολλούς φίλους που την υποστηρίζουν. Θα είμαστε λοιπόν όλοι μαζί στον πεζόδρομο της Αγ. Σοφίας και θα ανοίγουμε την Αγκαλιά μας σε όποιον θέλει να την δεχτεί.  Τυχαίνει να είναι η γιορτή Κωνσταντίνου και Ελένης οπότε οι εορτάζοντες θα έχουν διπλό δώρο! Αν βρέχει δε, ένας λόγος παραπάνω, να δούμε πως η Αγκαλιά είναι παντός καιρού!



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ