Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια αγκαλιά - ένα μαγικό άγγιγμα το Σάββατο στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας!

Γεια σου μικρή μου!
Το ξέρεις ότι το blog μας έχει έναν παραπάνω λόγο για να γιορτάζει τις αγκαλιές μας;
Το ερχόμενο  Σάββατο 28 Μαίου στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας στις 12μμ γιορτάζουμε την αξία της αγκαλιάς!
Η σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης Ηλιάννα Κυνηγοπούλου (Be alive- Ευ ζην Γελώντας) μας μίλησε για την αγκαλιά και τη μαγεία της!

  1. Τι είναι η μερα ανοιχτής αγκαλιάς;

 Κάθε μέρα είναι ημέρα αγκαλιάς. Η συγκεκριμένη μέρα που γίνεται μια τέτοια εκδήλωση είναι για να θυμίζει στον κόσμο πως δεν είναι μόνοι, πως ο ένας στηρίζεται στον άλλον, πως είμαστε από τα ίδια υλικά φτιαγμένοι με ίδιες ανάγκες και ανησυχίες. Είναι για να μας θυμίζει πως με πολύ απλό και ευχάριστο τρόπο επιλέγουμε να φύγουμε από τον φόβο και να είμαστε στον δρόμο της αγάπης. Είναι για να καταλάβουμε πως ακόμη και με κάτι τόσο απλό μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας.



 2. Πόσο απαραίτητη είναι η αγκαλιά στη ζωη μας;

 Η αγκαλιά είναι απαραίτητη. Δεν υπάρχει ποσόστωση σε αυτό. Άνθρωποι που δεν αγκαλιάζονται δεν το έμαθαν από μικροί. Είναι εκδήλωση συναισθημάτων, είναι φροντίδα και αγάπη. Όταν πονάμε κάπου αγγίζουμε εκείνο το μέρος ασυνείδητα για να το γειάνουμε. Είναι αρχέγονη ανάγκη. Όταν αγκαλιαζόμαστε αυξάνει η ορμόνη οξυτοκίνη ή ωκυτοκίνη που είναι αυτή που απελευθερώνεται κατά τον τοκετό και τον θηλασμό. Είναι η ορμόνη των σχέσεων, προάγει την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την αλληλεγγύη.



 3. Η κρίση επηρέασε την αγκαλιά;

Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος και βλέπω πάντα την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Μην περιμένετε να δω τα αρνητικά. Πιστεύω πως ναι, η κρίση επηρέασε την αγκαλιά θετικά. Ανοίγουμε την αγκαλιά μας, και όχι πάντα κυριολεκτικά, στους πρόσφυγες, τους ασθενείς, τα παιδιά που έχουν ανάγκη.  Μπορεί να  έκανε τους ανθρώπους πιο νευρικούς, θυμωμένους, θλιμμένους, παρ όλ αυτά,  μας έφερε πιο κοντά τον έναν στον άλλον. Αρχίζει ο κόσμος να αναγνωρίζει πως υπάρχουν και άλλα πράγματα για να είναι ευτυχισμένοι εκτός από τα υλικά. Όπως η προσφορά και η Αγκαλιά.



 4. Τι πρόκειται να γίνει το ερχόμενο Σαββατο στη Θεσσαλονίκη και πώς το εμπνευστηκατε;

 Ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια της κρίσης με την Γελωτοθεραπεία και θέλω όλος ο κόσμος να καταλάβει πόση δύναμη και υγεία μπορεί να έχει όταν αλλάξει κάτι στον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί. Πολλές μικρές αλλαγές φέρνουν μια μεγάλη. Στις συνεδρίες Γέλιου και Χαράς που κάνουμε γελάμε, παίζουμε, αγκαλιαζόμαστε. Καθώς παρουσιάζω το Γέλιο και τις πρακτικές αυτές για όλον τον κόσμο,  σκέφτηκα πως κάτι που θα ενεργοποιήσει τον κόσμο είναι και η Αγκαλιά. Έτσι ξεκίνησε και βρήκα πολλούς φίλους που την υποστηρίζουν. Θα είμαστε λοιπόν όλοι μαζί στον πεζόδρομο της Αγ. Σοφίας και θα ανοίγουμε την Αγκαλιά μας σε όποιον θέλει να την δεχτεί.  Τυχαίνει να είναι η γιορτή Κωνσταντίνου και Ελένης οπότε οι εορτάζοντες θα έχουν διπλό δώρο! Αν βρέχει δε, ένας λόγος παραπάνω, να δούμε πως η Αγκαλιά είναι παντός καιρού!



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...