Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ποπολλά μαμά! #Η γιορτή της μαμάς 2015

Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ημερολόγιό μας ζυμαράκι!

Χθες ήταν η γιορτή της μητέρας!
Μια γιορτή που χτυπά πολλές ευαίσθητες χορδές κάθε γυναίκας που γίνεται μαμά!

Ηθελα να σε ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε εσένα γιορταζω κι εγώ μαζί με τόσες άλλες μαμάδες...

Μου είπες "ποπολλά μαμά" και με γέμισες συγκίνηση και χαρά.

 Λουλουδάκι μου...και μόνο η ύπαρξή σου αρκεί.
Όταν χαμογελάς, ανθίζει η καρδιά μου.
Όταν γελάς δυνατά, παίρνω ζωή.
Όταν κουνάς τα χέρια από χαρά, δε θέλω τίποτα άλλο από τη ζωή!

Αργότερα, η μαμά έπρεπε να πάει στο ραδιόφωνο για τη δουλειά. Εκεί γιορτάσαμε τη μέρα αναλόγως με τη φίλη και συνάδελφο που αγαπάς και εσύ πάρα πολύ, τη Ζωή Σιμάρα.

Αυτή η Κυριακή ήταν ηλιόλουστη.
Γυρνώντας στο σπίτι, σου υποσχέθηκα ότι θα πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα και πως θα επισκεπτόμασταν και την αγαπημένη μας νονα!
Εβρεξε, έριξε μια μεγάλη μπόρα αλλά αυτό δε μας πτόησε καθόλου!
Η 12η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου έριχνε την αυλαίας της για εφέτος και έπρεπε να την  προλάβουμε έστω και για λίγο.

Στο περίπτερο 13 μας περίμεμεναν οι Πυγολαμπίδες στο κλουβί και η γλκυκειά Ιωάννα Σεραφειμίδου. Έπαιξες, γέλασες και ζωγράφισες με κέφι!

 

Ζυμαράκι μου... νιώθω τόσα πολλά συναισθήματα όταν περνάμε όμορφα μαζί!
"Καλιήηηηη μαμαααααα".
Α! ναι;;; Λες;;;; Λες να είμαι καλή;;;;;
Ποτέ δε νιώθω ετσι!
Πάντα αμφιβάλλω!
Είσαι δύο ετών και τριών μηνών πλέον. Είσαι ένα τρομερό δίχρονο και προσαρμόζομαι κι εγώ κοντά σου!
Πήγαμε και στη νονά σου την πιο γλυκειά του κόσμου και κάναμε μια πολύ όμορφη βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Και αφού λατρεύεις τα λεωφορεία, ανεβήκαμε στο αγαπημένο σου μέσο μεταφοράς και φτάσαμε στο σπίτι....

Πάλι με αυτό θα φτάσω στο σπίτι.
Να με περιμένεις!

ΥΓ. "Εμένααααααα-εσένααααααα". Τι είναι αυτό;;;;; χαχαχαχχα
Είναι ο δικός σου τρόπος να δείχνεις την κτητικότητα των πραγμάτων. Ότι δηλάδή δε θα κάνω κάτι εγώ αλλά εσύ!
κατάλαβες! 
Εγώ κατάλαβα! Και κάνω πίσω πολλές φορές!

Σ'αγαπώ.
Μαμά Οφούλα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...