Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ποπολλά μαμά! #Η γιορτή της μαμάς 2015

Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ημερολόγιό μας ζυμαράκι!

Χθες ήταν η γιορτή της μητέρας!
Μια γιορτή που χτυπά πολλές ευαίσθητες χορδές κάθε γυναίκας που γίνεται μαμά!

Ηθελα να σε ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε εσένα γιορταζω κι εγώ μαζί με τόσες άλλες μαμάδες...

Μου είπες "ποπολλά μαμά" και με γέμισες συγκίνηση και χαρά.

 Λουλουδάκι μου...και μόνο η ύπαρξή σου αρκεί.
Όταν χαμογελάς, ανθίζει η καρδιά μου.
Όταν γελάς δυνατά, παίρνω ζωή.
Όταν κουνάς τα χέρια από χαρά, δε θέλω τίποτα άλλο από τη ζωή!

Αργότερα, η μαμά έπρεπε να πάει στο ραδιόφωνο για τη δουλειά. Εκεί γιορτάσαμε τη μέρα αναλόγως με τη φίλη και συνάδελφο που αγαπάς και εσύ πάρα πολύ, τη Ζωή Σιμάρα.

Αυτή η Κυριακή ήταν ηλιόλουστη.
Γυρνώντας στο σπίτι, σου υποσχέθηκα ότι θα πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα και πως θα επισκεπτόμασταν και την αγαπημένη μας νονα!
Εβρεξε, έριξε μια μεγάλη μπόρα αλλά αυτό δε μας πτόησε καθόλου!
Η 12η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου έριχνε την αυλαίας της για εφέτος και έπρεπε να την  προλάβουμε έστω και για λίγο.

Στο περίπτερο 13 μας περίμεμεναν οι Πυγολαμπίδες στο κλουβί και η γλκυκειά Ιωάννα Σεραφειμίδου. Έπαιξες, γέλασες και ζωγράφισες με κέφι!

 

Ζυμαράκι μου... νιώθω τόσα πολλά συναισθήματα όταν περνάμε όμορφα μαζί!
"Καλιήηηηη μαμαααααα".
Α! ναι;;; Λες;;;; Λες να είμαι καλή;;;;;
Ποτέ δε νιώθω ετσι!
Πάντα αμφιβάλλω!
Είσαι δύο ετών και τριών μηνών πλέον. Είσαι ένα τρομερό δίχρονο και προσαρμόζομαι κι εγώ κοντά σου!
Πήγαμε και στη νονά σου την πιο γλυκειά του κόσμου και κάναμε μια πολύ όμορφη βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Και αφού λατρεύεις τα λεωφορεία, ανεβήκαμε στο αγαπημένο σου μέσο μεταφοράς και φτάσαμε στο σπίτι....

Πάλι με αυτό θα φτάσω στο σπίτι.
Να με περιμένεις!

ΥΓ. "Εμένααααααα-εσένααααααα". Τι είναι αυτό;;;;; χαχαχαχχα
Είναι ο δικός σου τρόπος να δείχνεις την κτητικότητα των πραγμάτων. Ότι δηλάδή δε θα κάνω κάτι εγώ αλλά εσύ!
κατάλαβες! 
Εγώ κατάλαβα! Και κάνω πίσω πολλές φορές!

Σ'αγαπώ.
Μαμά Οφούλα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...