Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι.

Καλημέρα μικρή μου.

Σήμερα, 3 Δεκεμβρίου 2014, είναι η παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με αναπηρία. 
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μια αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Το 80% κατ' εκτίμηση ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες. Δυστυχώς  στην Ελλάδα τα στοιχεία είναι θλιβερά. Και στα νοσοκομεία και στους Δήμους δεν υπάρχει στοιχειώδης υποδομή για τα άτομα με αναπηρία.  





Αυτά τα στοιχεία αφορούν κυρίως τους μεγάλους. Όμως κι εσύ κάποτε θα μεγαλώσεις και θα ήθελα πολύ ήδη να ξέρεις ότι η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα και πως είναι μια κατάσταση μέσα στη ζωή.

Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι.
Άλλωστε σκέψου: είναι ίδια τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μας; Τα αποδεχόμαστε έτσι κι αλλιώς ως διαφορετικά. Έτσι δεν είναι;

  Οι άνθρωποι που έχουν κινητικά προβλήματα ή οποιαδήποτε άλλη αναπηρία δε χρειάζονται τον οίκτο ή τη λύπη μας. Χρειάζονται το θαυμασμό μας. Να το θυμάσαι ζυμαράκι!

 Δε φαντάζεσαι πόσα πράγματα μπορείς να μάθεις από αυτούς τους ανθρώπους! 
Θα εκστασιαστείς με τη δύναμη της θέλησης που έχουν!
Είναι πιο δυνατή από τα πόδια, τα χέρια ή τα μάτια τους! Ειναι πιο δυνατή και από τη μιλιά τους ή την ακοή τους!

Έχω γνωρίσει και έχω ζήσει με άτομα με αναπηρία και νιώθω πολύ τυχερή! Έχω πολλά πράγματα να σου εξηγήσω ζυμαράκι!

 Θα περιμένω με ευλάβεια ως τότε κοριτσάκι μου και θα κάνω το παν για να μη στέκομαι εμπόδιο εγώ και οι διπλανοί μου απέναντι στα άτομα με οποιαδήποτε μορφής αναπηρία.

Για εμάς τους γονείς προτείνω να διαβάσουμε με τα παιδάκια μας αυτό το βιβλίο.


Αυτό που δε σου είπα ξέρεις ποιο είναι;
Πως όταν εμείς λέμε "δεν μπορώ" εκείνοι μας αποδεικνύουν ότι όλα είναι δυνατά.
Μαζί με εσένα θα το θυμάμαι κι εγώ κοριτσάκι μου και κάθε μέρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα συνθηματάκι με φως θα μου λέει πως "είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι".
Φιλώ τα βήματά σας ζυμαράκια του κόσμου.

Η μαμά
Σοφία.

 
 

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο και αληθινό κείμενο! Με συγκίνησες! καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα!
      Ειναι σημαντικό να μην είμαστε σίγουροι σε αυτή τη ζωή. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ...Σε ευχαριστώ για την επικοινωνία!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...