Εργασία και χαρά.

Η μαμά μου αγαπάει πολύ εμένα και τη δουλειά της. Κι εγώ αγαπώ τη μαμά μου και τα χαρτιά της. Μου αρέσει να τα τσαλακώνω και καμιά φορά να τα τρώω. Η μαμά μου δίνει μολύβια (ειδικά) για εμένα και μπορώ να τραβω γραμμές και να κάνω διάφορα σχήματα.

Την περασμένη Κυριακή, πήγα μαζί με τη μαμά στη δουλειά της στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο για να ετοιμάσουμε την εκπομπή που λέγεται "Το Νησί της Ναυσικάς". Η μαμά λέει ότι αγαπάει πολύ αυτό το νησί και τη Ναυσικά, τη φίλη και συνάδελφό της. Η Ναυσικά με ξέρει και την ξέρω αλλά δεν έτυχε ακόμη να της μιλήσω κανονικά! Η Ναυσικά με αγαπάει πολύ και εγώ την αγαπώ γιατί περνάει πολύ όμορφα η μαμά μου στο νησί της! Πάντως χαίρομαι που αυτό το νησί είναι κοντά στο σπίτι μας και δεν αργεί η μαμά να επιστρέψει για αγκαλίτσες, βόλτες και φιλάκια.

Ετοιμάσαμε λοιπόν κάτι που λέγεται "script" της εκπομπής. Εγώ έπαιζα με τους συναδέλφους της μαμάς και τα πληκτρολόγια πάνω στα γραφεία. Εδώ θα ήθελα να καταγγείλω τη μαμά που δε με αφήνει να πατάω τα πλήκτρα στο δικό της πληκτρολόγιο όσες φορές θέλω!

Πήγα και στο studio του ραδιοφώνου και πέρασα πολύ ωραία!
Μετά κάναμε βόλτα στην παραλία, είδαμε τα νέα θεματικά πάρκα και χάρηκα πολύ γιατί είδα και άλλα παιδάκια και έπαιξα και έτρεξα! Και η μαμά μαζί! Γιούπι!

"Τις ωραίες που είναι οι Κυριακές στη Θεσσαλονίκη" έλεγε και ξαναλεγε η μαμά...

Μα κάθε μέρα Κυριακή δεν είναι;;;;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία! Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο . Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη. Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο. Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε. Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Διαβάστε περισσότερα

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!" . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

Διαβάστε περισσότερα

Forever Hugs

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου