Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

39, να το αφήσω;

Σήμερα, 21 Ιουνίου, έχω τα γενέθλιά μου.




Είμαι και επίσημα πια μια "δεσποινίς ετών 39".



Η μαμά μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα μου μιλά για τη σημαδιακή ημέρα που γεννήθηκα. Ημέρα της μουσικής και το θερινό ηλιοστάσιο βεβαίως, δεν το λες και μια συνηθισμένη μέρα του χρόνου.
Θα μου εξιστορήσει φυσικά με λεπτομέρειες και το πώς γιορτάσαμε τα πρώτα μου γενέθλια μια μέρα μετά το σεισμό του 1978. 
Πολλές χρονολογίες βρε παιδί μου. Πολλά νούμερα.  Με προκαλούν να κάνω μια λίστα με 39 υποσχέσεις:

1. Να προσέχω περισσότερο την υγεία μου.
2. Να μην τα παίρνω κατάκαρδα μερικά πράγματα.
3. Να διώξω και άλλους τοξικούς ανθρώπους απο την καθημερινότητά μου.
4. Να βελτιωθώ στη δουλειά μου.
5. Να βελτιώσω τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ.
6. Να εκδηλώνω την αγάπη μου πιο άμεσα στους ανθρώπους που το αξίζουν πραγματικά.
7. Να οργανώσω το αεροπορικό ταξίδι που θέλω να κάνω μαζί σου.
8. Να μη χάσουμε ΚΑΜΙΑ δραστηριότητα, εκδήλωση και γιορτή και εφέτος!
9. Να χαρούμε στο έπακρο τις διακοπές μας!
10. Να βλεπουμε τα αεροπλάνα απο το μπαλκόνι και το χειμώνα!
11. Να μάθω όλα τα κόλπα του blogging.
12. Να ενημερώνω πιο συχνά το blog μου.
13. Να αποδέχομαι τα λάθη μου ως μαμά.
14. Να μην περιμένω να είμαι τέλεια σε όλα.
15. Να καταλάβω ότι και οι μαμάδες έχουν τις κακές μέρες ή στιγμές τους.
16. Να σου δίνω και άλλα φτερά να πετάξεις.
17. Να βρω τροπο να αρχειοθετήσω τις κατασκευές και τις ζωγραφιές σου.
18. Να αγοράσω την επαγγελματική φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσω και άλλες στιγμές μας.
19. Να μάθω να μαγειρεύω πιο...σύνθετα φαγητά.
20. Να με ευχαριστιέμαι.
21.Να "κατεβάζω" ιδέες για δραστηριότητες μαζί σου, όταν ο καιρός δε βοηθά.
22. Εντάξει, να μη με πειράζει και λίγη σκόνη ή ακαταστασία στο σπίτι, ε; 
23.Να κάνω λες λίγα παραπάνω μαθήματα οδήγησης, να θυμηθώ το τιμόνι; Μπα, οχι ε; Μια χαρά τα καταφέρνουμε.
24. Να μάχομαι πάντα για το δίκαιο και το σωστό.
25. Να συνεχίσω να λέω την άποψή μου ανεξαρτήτως του όποιου κόστους.
26. Να σιδερώνω τα ρούχα στην ώρα τους να μη γίνονται βουνό και με πιάνει πονοκέφαλος.
27.Να αφήνω καμιά φορά και τα μαλλιά μου στη φυσική μορφή τους.
28.Να δοκιμάσω γεύσεις παράξενες.
29.Να ξανατραγουδήσω σε κάποια μουσική σκηνή.
30.Να αρχίσω να γράφω πιο επιμελημένα τις ιστορίες λεωφορείου.
31. Να φάω επιτέλους για μια φορά τη Μερέντα με το κουτάλι της σούπας.
32. Να βολτάρουμε σε μέρη άγνωστα της Θεσσαλονίκης μας.
33. Να μη μειώσω την κατανάλωση καφέ. Δικαιούμαι κι εγώ μια κατάχρηση!
34. Να αγοράζω και άλλους μαρκαδόρους και μπογιές και μολύβια και στυλό να μη χωράνε πια μέσα στο σπίτι.
35. Να κάνουμε και άλλες και άλλες και άλλες κατασκευές!
36. Να κάνουμε του κόσμου τις εκδρομές!
37. Να "γλεντάμε" τη ζωή!
38. Να βρίσκουμε χαρά παντού!
39. Να κάνουμε του κόσμου τις αγκαλιές!

ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ.
Η ΜΑΜΑ που μεγαλώνει μαζί σου.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...