Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα κορίτσια συμμαζεύουν

Απόψε έκανα ή μάλλον κάναμε ένα ωραίο ξεκαθάρισμα στο δωμάτιό σου.
Τι σου κάνει, τι δε σου κάνει, ποια ρούχα είναι τα πιο "δημοφιλή" της εβδομάδας, τι γίνεται με τις αμέτρητες σαλιάρες που σου έχει φτιάξει με τα χεράκια της η γιαγιά ή "α για!" που λες και εσύ, ποια ρουχαλάκια μπορούμε να δώσουμε σε όσες μανούλες τα έχουν ανάγκη...

Νομίζω πως μείναμε ευχαριστημένες και οι δύο.
"Ξαλάφρωσε το δωμάτιο", ξαλαφρώσαμε και εμείς.

Συμμαζέψαμε τα παιχνίδια σου (μετά βέβαια τα ανακάτεψες πάλι) μα κυρίως αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι πέρασες σχεδόν όλη την ημέρα στο δωμάτιό σου. Σα να το αποθύμησες Χαράαα...Σε άκουγα να μιλάς στη δική σου γλώσσα με τη Mini Mouse και το μαγικό ραβδί της νομίζω πως έφερε τον πιο γλυκό ύπνο στα ματάκια σου....

Καληνύχτα σκουλικούιν* μου...!

*σκουλικούιν=έτσι σε λέμε εδώ και μήνες και ξεκαρδίζεσαι στο γέλιο. Ειναι κυπριακή λέξη που βρίσκεται στο παιδικό τραγούδι που τραγουδά η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο άλμπουμ "Ένας τεμπέλης δράκος"!). Ακούστε το μαμάδες και μπαμπάδες!

http://www.youtube.com/watch?v=IHuUMRQsH1M

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ