Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το δέντρο που έδινε.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου θα σας πω για μια υπέροχη παιδική παράσταση που είδαμε χθες με το ζυμαράκι στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.

Πρόκειται για την παράσταση ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ.

Ενδεχομένως να έχετε διαβάσει και το βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν που τώρα μεταφέρθηκε και επί σκηνής από την εταιρεία παραγωγής θεατρικών παραστάσεων ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΡΓΑ.




Το έργο είναι μια διασκευή από το ομότιτλο βιβλίο που έχει

 κλέψει την καρδιά όσων το έχουν διαβάσει. Πραγματεύεται 

την ξεχωριστή φιλία ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα δέντρο, 

μια μηλιά. Το μικρό αγόρι δένεται και γίνεται φίλος με τη 

μηλιά. Κάθε τόσο επιστρέφει και γεύεται τους καρπούς της 

και ότι άλλο μπορεί να δώσει ένα δέντρο. Στο τέλος, το μικρό 

αγόρι που έχει πια γεράσει, ξαποσταίνει λίγο γιατί είναι 

κουρασμένος. Εκείνη του λέει να καθίσει στο τελευταίο που 

της είχε απομείνει, το γέρικο κούτσουρό της.

Η αγάπη, η φιλία, η αμερόληπτη προσφορά, η άδολη αγάπη. 
Αξίες και έννοιες που δεν πρέπει να ξεχνάμε!


"Γιατί η μηλιά μαμά είναι λυπημένη;" 
"Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάμε πολλές φορές το καλό που μας κάνουν κάποιοι άλλοι"  απάντησα στην κόρη μου.

Αργότερα μου έκανε και άλλες ερωτήσεις και αναφέρθηκε 
πολλές φορές στο έργο ακόμη και ώρες πολλές αφότου 
επιστρέψαμε στο σπίτι.


Ήταν μια ακόμη υπέροχη Κυριακή.
Και μπορεί να μην έχουμε που λέει ο λόγος μετρό στη 
Θεσσαλονίκη αλλά γονείς και δάσκαλοι έχουν πολλές 
επιλογές για παιδικό θέατρο κάθε Σαββατοκύριακο!
Κάποιοι νοιάζονται για τα παιδιά μας και τους ευχαριστούμε!





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ