Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χαρά, το πιο δύσκολο πράγμα.

Έχεις το όνομα, έχεις και τη χάρη;
Δεν ξέρω. Έτσι λένε. Μάλλον δηλαδή είναι έτσι.
Το σίγουρο είναι ότι γεννήθηκες και υπάρχεις σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Στην εποχή όπου λείπει η χαρά.

Δεν ειναι θέμα κρίσης.
Δεν είναι θέμα χρημάτων.
Δεν είναι θέμα πλούτου και ευμάρειας.

Είναι θέμα στάσης ζωής και εσωτερικής ισορροπίας.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που φαινομενικά "τα έχουν ολα" αλλά δεν έχουν χαρά.

Ξέρεις, η χαρά δε συχνάζει σε πολύ φωτεινά και δοξασμένα στέκια. Δε φοράει σώνει και ντε στρας και ακριβά σύνολα. Δεν έχει μπάντες και μπουφέ. Δεν έχει χειραψίες δίχως νόημα και γνωριμίες χωρίς περιεχόμενο.

Προχθές, κάναμε μια ωραία βόλτα με τη φίλη μου (που την αγαπάς πολύ) τη Ζωή. Ναι, ναι. Τη Ζωή από το ραδιόφωνο. Που είναι πολλά παραπάνω από μια απλή συνάδελφος και ακόμη περισσότερα από μια απλή φίλη.

Γελάσαμε με την ψυχή μας σε όλη τη διαδρομή μας μέχρι να φτάσουμε σε ένα πολύ ωραίο μέρος για να πιούμε ένα σύντομο καφέ, ώσπου να ξαναπάρουν τη σκυτάλη οι υπόλοιπες δραστηριότητες της ημέρας.
Είδες τι ωραία που το έθεσα;
Δεν τις λέω "υποχρεώσεις" πια. Τις λέω δραστηριότητες.

Τι;
Σε ποιο μέρος πήγαμε χωρίς εσένα;
Να εδώ! Στη στοά Δραγουμη! Εδώ μπορείς να πιεις καφέ, να φας με ωραία θέα και να ψωνίσεις και απο το πολύ όμορφα οργανωμένο παντοπωλειο πολύ όμορφα προϊόντα.


Επιστροφή στο θέμα μας Χαρά που δεν είναι άλλο από τη  χαρά.

Λοιπόν, αυτό ήταν. Δεν  ήθελα τίποτα αλλο μετά από αυτό!
Γέμισαν τόσο πολύ οι "μπαταρίες" μου και συνέχισα με πολύ κέφι τη μέρα μου.

Κρατάς μυστικό;
Βασική προϋπόθεση για να βρεις τη χαρά, είναι να κρατάς στη ζωή σου τους ανθρώπους που σου την προσφέρουν απλόχερα.
Εύχομαι να έχεις στα χέρια σου αυτό τον πολύτιμο "πηλό" και να τον πλάσεις αναλόγως.

Έρχομαι, ε!
Στρώσε τραπέζι με τη γιαγιά!

Σχόλια

  1. Ευχαριστούμε πολύ Σοφία! Θα χαρούμε να σε ξαναδούμε και να γνωριστούμε από κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια σου Κοσμα. Θα ερθω με την κόρη μου την επόμενη φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια σου Κοσμα. Θα ερθω με την κόρη μου την επόμενη φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ