Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η χαρά σε ένα μολύβι!

Τελευταία έχω βρει ή μάλλον έχω ξαναβρεί τη χαρά στη ζωγραφική, στο σχέδιο και το σκίτσο. Από μικρή μου άρεσενα τραβώ γραμμές, να χρωματίζω, να σχεδιάζω.
Είχα παρακολουθήσει μάλιστα, όταν ήμουν μαθήτρια δημοτικού, μαθήματα ζωγραφικής για λίγο καιρό.
Πήρα άλλο δρόμο αργότερα, ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία και το λατρεμένο μου ραδιόφωνο αλλά τελικά κάτι που αγαπάς ποτέ δεν το ξεχνάς.
Έτσι λοιπόν, άρχισα και πάλι την τακτική "βλέποντας και κάνοντας".
Δηλαδή, βλέπω κάποια σκίτσα, εικόνες ή ζωγραφιές και τις ξανασχεδιάζω.
Για δες! Το πρώτο σκίτσο που σχεδίασα ήταν αυτό!
 
Συνήθως βλέπω εικόνες και σχέδια από τον ιστότοπο Joy of Mom και προσπαθώ να τα ξανασχεδιάσω.


Δανείζομαι όμως και διάφορα printables από το εργαστήριο Art2Art στο οποίο και συμμετέχουμε κάθε εβδομάδα. Την περασμένη Δευτέρα, που ήταν Καθαρή Δευτέρα και έβρεχε, δεν μπορέσαμε να πετάξουμε χαρταετό. Κι έτσι σκέφτηκα να τον αποχαιρετήσω ζωγραφίζοντάς τον!


Μην ξεχαστείς σήμερα!
Μας περιμένουν στο μουσικό και εικαστικό εργαστήρι του Art2Art "Η μαγική Ομπρέλα"!
Την περασμένη εβδομάδα έφτιαξες ένα ελεφαντάκι! Θυμάσαι;

Και μην ξεχνιέσαι γενικά!
Να θυμάσαι πως η χαρά μπορεί να κρυφτεί ακόμη και μέσα στα μολύβια!






 Κλείνοντας, θα σου θυμίσω τον αλλοπρόσαλλο Μάρτη που ζωγράφισες. Τελικά, έχεις δίκιο! Μου φαίνεται και εμένα πολύ μα πάρα πολύ αναστατωμένος!

Σε φιλώ.
Η μαμά!
 

Σχόλια

  1. Καταρχήν να πω ότι χαίρομαι που το πρώτο που σχεδίασες ήταν εμπνευσμένο από φωτογραφία που ανέβασα! Και δεύτερον και σημαντικότερο, εσύ έχεις ταλέντο!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένη μου φίλη εξ Αθηνών! Έχεις απόλυτο δίκιο όσον αφορά στο πρώτο σκίτσο! Έχεις τα πνευματικά δικαιώματα! Μια βροχερή Καθαρή Δευτέρα μού έδωσες το έναυσμα να ασχοληθώ ξανά με κάτι που άφησα για λίγο! Σου στέλνω την αγάπη μου! Φυσικά περιμένω να δω και άλλες εμπνεύσεις από εσένα για να τις ακολουθήσω! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σοφάκι είναι υπέροχα τα σκίτσα σου! Η ζωγραφική είναι λυτρωτική! Εγώ που απλώς χρωματίζω μαζί με την Δώρα και ηρεμώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου Μάρθα μου γλυκειά! Όντως! Έτσι ακριβώς όπως τα λες είναι!!!!! Φιλιά από τη Θεσσαλονίκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου Σοφάκι, είσαι καλλιτέχνης το ξέρεις έτσι? Υπέροχα τα σκίτσα σου...ακολουθώ κι εγώ μερικές φορές την τακτική "βλέποντας & κάνοντας"! Το είχα από μικρή με τη ζωγραφική, θυμάμαι μια φορά είχα ζωγραφίσει μία γυναικεία φιγούρα από έναν κεντητό πίνακα που έχει η μαμά μου στο σαλόνι μας, στο πατρικό μου! Δυστυχώς, το άφησα...χάρηκα που σε βρήκα, να χαίρεσαι το παιδάκι σου! Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ναι!
      Μόλις τώρα είδα το μήνυμά σου Μαρία!
      Είναι δυνατόν;
      Και όμως!
      Να χαίρεσαι και εσύ και να σε χαίρονται!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ