Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

To ημερολόγιο των Χριστουγέννων!

Εδώ είμαστε πάλι!
Με ιδέες και όνειρα για τα εφετινά Χριστούγεννα!

Αγάπησα τα Χριστούγεννα όσο τίποτα άλλο από τότε που ήρθες στη ζωή μου κατοίκησες στην ψυχή μου ζυμαρένια Μπαμπίνα μου...!

Ζούμε την ίδια λαχτάρα!
Πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα "μαμα;;;;;"

Ανυπομονώ κι εγώ μαζί σου!
Μπορεί και περισσότερο!

Λοιπόν, να ένας τρόπος για να περιμένουμε τα Χριστούγεννα με λίγη περισσότερη μαγεία και φαντασία.
Σκέφτηκα λοιπόν κι εγώ, όπως και τόσες άλλες μαμάδες και μπαμπάδες, να φτιάξουμε το δικό μας ημερολόγιο Χριστουγέννων, christmas calender ή advent calender.

Τα υλικά απλά και εύκολα:

χαρτόνι (σε διάφορα χρώματα)
πολύχρωμα ξυλάκια
κόλλα
ψαλίδι
διάφορα αυτοκόλλητα

Σχηματίσαμε διάφορα χριστουγεννιάτικα σχήματα, τα κόψαμε με το ψαλίδι και τα κολλήσαμε πάνω στα ξυλάκια. 
Σε κάποια από τα κομμένα σχήματα κολλήσαμε και αυτοκόλλητα.


Αριθμήσαμε τα ξυλάκια (από το 1 έως το 25) και το σκεπτικό είναι το εξής:

Από αύριο, 1η Δεκεμβρίου και ως τις 25 του μηνός ένα ξυλάκι "ραβδάκι" θα βρίσκεται στα χέρια κάποιου που αγαπάμε και μας αγαπά, κάποιου φίλου ή συγγενή. Αυτός/ή που θα παραλαμβάνει το ραβδάκι θα κάνει και μια ευχή.
Έτσι, θα μαζευτούν πολλές ευχές και θα πετάξει πολύ ψηλά το μήνυμα των Χριστουγέννων!

Αρχίζουμε τη διανομή από αύριο!
Πώς σου φαίνεται η ιδέα μου;;;

Σε φιλώ

Η μαμά!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ