Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

23 μήνες!

Σου γράφω νωρίτερα, το ξέρω.
Μα ξέρεις...δεν κρατιέμαι!
Στις 9 του μηνός θα κλείσεις 23 μήνες. Τους φαντάζομαι σαν 23 μπάλες από ζυμάρι, που πλάθονται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.



Έχε υπόψη σου ότι όλη μα ΟΛΗ η οικογένεια ασχολείται με τα 2α γενέθλιά σου. Πού θα γίνουν, πώς θα γίνουν κλπ. 'Έχω αρχίσει ήδη να συντάσσω τη λίστα των καλεσμένων!

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω πως:
- πλέον έχεις άριστη σχέση με τον καθρέφτη. Κοιτάς τον εαυτό σου και κάνεις απίστευτες γκριμάτσες, κλείνοντας τα μάτια ή σουφρώνοντας το βλέμμα.

-Με φιλάς με πάθος όταν ξυπνάς μέσα στη νύχτα.

-Λες "αντεεεεεεεεε" "γι..άλα" (σ.σ.γάλα)

-Κάνεις πως με μαλώνεις και γελάς!

-Χορεύεις ασταμάτητα

-Λατρεύεις τις βόλτες.

-Χειρίζεσαι πολύ άνετα το κινητό μου!

-Κάνεις κλήσεις χωρίς να το ξέρω και μετά ζητώ συγγνώμη από όσους με καλούν πίσω!

-Μυρίζεις τα λουλούδια ακόμη και τα...ζωγραφιστά!

-Κάνεις τάχα "νευράκια".

-Λες από μόνη σου πόσα κοριτσάκια έχει η μαμά! #ένια!

-Λατρεύεις να πίνεις νερό! #"νεόοοοοοο"

- Τραβάς γραμμές με τους μαρκαδόρους στα χαρτιά, στα τραπέζια και όπου αλλού βρεις!

Ζυμαράκι μου κάνει πολύ κρύο σήμερα. Αλλά εσύ μπροστά στις βόλτες δε λογαριάζεις χαμηλές θερμοκρασίες!

Ζυμαράκι μου σε αγαπώ πολύ!

Αγκαλίτσες σε όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!





 

Σχόλια

  1. Πόσο πολύ μου αρέσουν αυτές οι αναρτήσεις!
    Άσε που τα κορίτσια μας μοιάζουν πολύ!
    Τα λουλούδια τα χάρτινα τα μυρίζουμε κι εμείς!
    Φωνάζει άντεεεεεε!
    Και αυτές οι γραμμές από τους μαρκαδόρους.. το σπίτι μας είναι σαν πίνακας αφηρημένης τέχνης!!!

    Ανυπομονώ για την ανάρτηση του πάρτυ Οι ευχές τότε! ;)

    Φιλάκια Σοφάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άντε φώναζε και η δική μου η μεγάλη κόρη όταν ήταν σε αυτήν την ηλικία. Καλώς σας βρήκα Σοφία! Τι υπέροχη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή χρονιά με τα ζυμαράκια μας Ειρήνη Λουίζου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ