Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Χαρά και τα κουμπάκια...!

Λοιπόν...σήμερα έδειξα το ηλεκτρονικό ημερολόγιο που είναι αφιερωμένο σε εσένα -και όχι μόνο- στους συναδέλφους μου, στο δημοτικό ραδιόφωνο και τη δημοτική τηλεόραση...

χμμμ....δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει (μάλλον όχι,ε;) τι δουλειά κάνει η μαμά σου....Προς στιγμήν, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είμαι δημοσιογράφος. "Τι είναι αυτό;;;;" ακούω να μου λες σε λίγο...Υπόσχομαι ότι θα σου εξηγήσω με κάθε λεπρομέρεια...

Πάντως, να ξέρεις, αν καμιά φορά αργώ να έρθω στο σπίτι είναι γιατί όλο και κάτι έκτακτο προκύπτει στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση.

Να ξέρεις...ότι η μαμά αγαπά πολύ τη δουλειά της και τη φροντίζει όσο μπορεί. Μα, εσένα σε αγαπά περισσότερο από κάθετι!...

Σε γνωρίζουν σχεδόν όλοι στη δουλειά! Η Ζωή, ο Βασίλης, ο Γιάννης, ο Ρωμανός, ο Αντώνης,  ο Δημήτρης, η μικρή Σοφία, η Κατερίνα, η άλλη Κατερίνα, η Πόπη, ο Φίλιος, ο Κώστας, η Μαρία, η Γαλάτεια...ο Βαγγέλης, η Βάσω, η Βίκυ, η Άντυ, η Παλμύρα, η Ναταλία, η Αθανασία και άλλοι πολύ αγαπημένοι συνάδελφοι!

Σήμερα, στο στούντιο του ραδιοφώνου μας επισκέφθηκε ένα σχολείο...και σκεφτήκαμε με την Παλμύρα τι χαρά θα κάνεις όταν σε λίγο καιρό θα μπορείς να έρχεσαι μαζί μου, να κάθεσαι στο στούντιο και να μαγεύεσαι από τα τόσα πολλά και φωτεινά κουμπάκια!!!!

Και μόνο που το φαντάστηκα, δάκρυσα από συγκίνηση!

Έρχομαι σπίτι. Ελπίζω να είσαι ξυπνητή και να με περιμένεις στην πόρτα...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ